[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=9hmKcFKc408[/youtube]
Exegi monumentum aere perennius,/Πιο ανθεκτικό κι από μπρούντζο ένα μνημείο τέλειωσα
regalique situ pyramidum altius,/Πιο ψηλό κι απ’ τον βασιλικό τόπο των πυραμίδων
quod non imber edax, non Aquilo impotens/που ούτε οι μπόρες, ούτε ο βόρειος άνεμος
possit diruere aut innumerabilis./δεν μπορούν να φθείρουν, ούτε η ατέλειωτη
annorum series et fuga temporum/αλυσίδα των ετών και το φευγιό του χρόνου
Non omnis moriar, multaque pars mei/Δεν θα πεθάνω ολάκερος, κι ένα μεγάλο μου κομμάτι
vitabit Libitinam. Usque ego postera/τον τάφο θα ξεφύγει. Διαρκώς μες στα μελλούμενα
crescam laude recens./η δόξα μου εκ νέου θα θεριεύει.
Οράτιος, Ωδές, Βιβλίο ΙΙΙ (μτφρ.: LR)
Η διαδικασία του να αφήσεις κάτι πίσω σε αυτό το κόσμο, κάτι που θα σε ξεπεράσει, ακόμα και οταν βρίσκεσαι στο μάτι του κυκλώνα, έχει την δική της αξία. Δίνουμε την αξία σε ότι εμείς επιλέγουμε και αυτό είναι αξία απο μόνο του. Ακόμα και αν αυτή η αξία είναι η αυτοεπιβεβαίωση της αξίας του ίδιου του υποκειμένου μέσα από την ενέργειά του. Είμαστε, μεταξύ άλλων, αυτό που αφήνουμε σα σπορά, σα παρακαταθήκη στο μέλλον. Κάθε μας κίνηση, όσο άσχετη και να φαντάζει, διαμορφώνει την εξέλιξη του κόσμου. Ακόμα και αν οι περισσότεροι απο εμάς δεν είμαστε ικανοί να το αντιληφθούμε και να το διαχειριστούμε όπως του πρέπει.
The procedure to leave something behind in this world, something that will overcome you time-wise, even when you are in the eye of the storm, has its own value. We give value to whatever we choose to and that has value by itself. Even if this value is the self-aggrandizement of the value of the person in action. We are, among other things, what we leave behind as sowing, like legacy in the future. Our every move as irrelevant as it might looks, shapes the evolution of the world. Even though most of us are not able to understand and manage it like we should.