Μια προσπάθεια που ξεκινάει ήδη πριν απο το 2007, μάλιστα κάποιο υλικό ήταν έτοιμο ήδη πριν απο την δημοσίευση του πρώτου ομότιτλου δίσκου, έρχεται πλέον στο τέλος της.
Απο μεριάς μου δεν έχω πολλά να πω προς το παρών, ούτως ή άλλως λεπτομέριες και ενδιαφέροντα δεδομένα για τα τραγούδια θα αναρτηθούν στο blog μαζί με τα κομμάτια, παρά ένα σφίξιμο των χεριών και ένα χαιρετισμό κυρίως στον Μιχάλη και στον Γιάννη, με τους οποίους μέσα απο άπειρες εργατοώρες και πολύ κόπο γράψαμε μια απο τις καλύτερες σελίδες και της δικιάς μου ζωής. Ο δίσκος αυτός είναι και το τέλος της συνεργασίας μου με τα Ξωτικά. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε το 2005 έφτασε πλέον στο τέλος του. Αναμφισβήτητα, έδωσα και πήρα πολλά και μέσα απο αυτό, έγινα ένας καλύτερος άνθρωπος και μουσικός. Για αυτό και μόνο, εύχομαι καλή συνέχεια στα παιδιά και τους εύχομαι επίσης να είναι καλοτάξιδοι και τυχεροί. Είμαι σίγουρος οτι το εγχείρημα αυτό έχει πολλά να δώσει ακόμα.
Οσον αφορά τον δίσκο αυτόν καθε αυτόν, θεωρώ προσωπικά οτι είναι μια πολύ δυνατή και άρτια δουλειά η οποία έχει πολύ λαμπρό μέλλον να διαγράψει απο μόνη της, τώρα που φεύγει απο τα χέρια μας. Δουλειά για την οποία βέβαια, και επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, οφείλω επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Στέλιο “0fps” για την πολύ καλή δουλειά που έκανε στο mastering (και για την υπομονή του στις κόνξες των 3 μας), τον dj fogge d για τα γαμάτα scratch του, όπως και στην Νατάσσα με την υπέροχη φωνή της που έδωσε και αυτή τον καλύτερο εαυτό της για να πεί το κουπλέ στο “Και για τους δυό”. Ο δίσκος δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς την συμβολή τους.
Οι εικόνες που μου μένουν είναι απο το σπίτι μου στο Παγκράτι, να γράφουμε το “Είναι όλα μουσική” αλλά και το κομμάτι προπομπό ενός άλλου κομματιού του δίσκου, στην υπόγα μου στη Βικτώρια να δουλεύουμε τα κομμάτια με τον Γιάννη αλλά και στο στούντιο του Μιχάλη, ατελείωτα ξενύχτια να δουλεύουμε τις λεπτομέρειες στην παραγωγή.
Hasta siempre…